Yasaktan Sonra…
Yarı uykuluyum bugün. Acaba sonrası var mı şu gördüklerimin? Ölümden ve aşktan sakındıkları ben: birbirine benzeyen iki parçadan oluşuyorum, kendimi eksik saymam bundan. Tatlı, loş bir
 aydınlığın ardına gizlenmiş kıdemli bir serüven avcısı bulanık görüntüsüyle düşlerimi diriltme peşinde. Onu tanıyorum. Ondan kaçıyorum. Uyanmak istemiyorum, dirilmek ölümdür düşlere.Burası düşleri dirilterek öldürmenin yeri değil. Buraya bilinmezlik yakışır. Ben bugün yarım bir aydınlıkta naif, sıkılgan bir yarı düşüm. Geçtiğim yolların altı uçurum, yukarısı yasaklı.Bugün uçurumları merak, yasakları yol bileceğim.
Yasaklardan geçiyorum.Bir çocuğun yıkılan son umutlarını anımsatan… Her yıkım sonrası düşünceye bulanmış içgüdünün teleskobuyla bakılan yeni umut uzaylarında bulunabilecek türden.Annemin yasaklarından. Çekingen ama etkili,çıldırtacak cinsten, ömrüme metal bir işleme tarzında yayılmış, belki yalnızca bir mevsimlik yasaklarından. Geride bıraktığı ve bir daha asla olmayacak diye peşine düşmeyeceği. Ağaç kovuğunda gizlenmek gibi inandırıcılıktan uzak, bez bebek ağlayışı gibi kanını donduran gerçek. Nice yokluğun ardından, geçmişteki yıkıntının adını süpürüp, adına ne demesi gerektiğini kendisinin de bilemeyeceği yeni bir dünya kurduktan sonra hele. Onca uçurum aşmışken ve geride kalmışken baba, anne, bacı, kardeş. Geçmişe dair nice yeli söndüren içindeki duvarlara sığdırdığı yaşamlarla bir arada. Farkında olarak ya da bilmeden o yaşamların gelip geçici, sade bir konuğu, neredeyse ömürlük tutsağı olmuşken. Bir de kendi düzenini yıkmakta çok cömertse.
Benim annem Liceli.  
Kesintisiz bir düş halinin hüküm sürdüğü orman köylerinde geçen öyküler. Hüzün, karabasan, mutluluk, umursamazlık dörtlemesinin birbirine karıştığı tepeliklerin alaca etekleri. Görünen dünya eksiksiz dumanla vakitsiz biçimde ama yine de çakırkeyif. Burada her şey ölümün ardına iteklenmiş. Kimse de başkasının mezardan çıkmasını istemiyor. Bunca gül ve karanfil, korunaklı, erişimi zor muhitler, yazgı bildiren sunaklar, adanmış güzellikler, ateşe uzak ulu ağaçlar. Ayağa kalksa ölüyü bile utandıracak her şey.Adeta dünyada gerçekleştirilmek istenenlerin bir maketi. Yalnızca adı mezarlık.
Dönemsel bir ritüel birazdan tamamlanacak. Çocuklar ellerinde orakları ay ışığını uğurlayarak çıktıklarında hiç telaş götürmez sokaklara, gözlerinde okunan geleceğe dair o bilinmezlik. Uykularının giziyle dalıp orman patikalarına, akşamlarına gizemli bitkilerle dönerler. Anne kokusu az gelir mi rüzgâra?Bilinmez.
Bir günü bir renk buzdan uçurumların kışları ne yalnızca beyaz, ne yalnızca soğuktur. Ayrıca orada toprağın kokusu karşı konulamaz çekicilikte yasaklıdır. Yasaklara karşı durmak metaforunun şifreleri acı deneyimlerden sonra öğrenilir. Derken insanlara yasak konduğunda kendisine karşı olmanın uyuşturan tadına varılır. Bu anlaşılmaz biçimde romantik, bir o kadar da dramatiktir. Bir çocuğun harçlığını suya atması gibi anlaşılmaz, hatta delice. Karşılığı suya itildiğinde atladığını sanıp boğulmamayı ummaktır. Tanımadığın bir elin baş okşayışı gibi. Ayrıca baba şefkatinden çok da uzakta.
Yeterince korkutabilirse her şey baba kadar yakın olur. Ve ölüm yaşam kadar kök salar içimize. Satın alınmış veya satılmış tüm saygınlıklar gibi yokluğunda öksüz çocuk hissi uyandıracak yakınlıkta. Taşıdığı bağımlılığın uyuşturan etkisi dışında hiç denebilecek. Birazdan gözden yiten bir büyücü maharetinde yine de sizi anısız bir var oluşu benimsemeye zorlayan çalıntı yaşamların ipuçları buradadır. Ne yaptığını kendisi de bilmeyen içgüdüsel düşmanlık. Kendi ölümünü geciktirmenin telaşında; ihanet kadar çekişmeyi seven düşmanlıktır bu. Işığın gücüne ihanet kadar düşman. Tıpkı ölüm sessizliği; uğurlamadan geriye kalan solgun kan gülleri gibi kokar.    
Ben annemden duydum.
Benim annem Liceli.
Birkaç süzgün bakış, yüz görümlüğü beşi birlik, ucuzundan bir düğün alayıdır bana tüm anlattığı. Bir de küçük erkek kardeşinin anlamdan yana belirsiz bakışları. Eskisinden daha suçlu ama tepkisiz, neredeyse rahatlamış. Annemin, “Onlar benim sorumlusu olduğum bakışlardır. Hiç değişmeden öyle kalmasını istediğim biricik şey” dediği, durmadan düşündüren ve bugüne sürülmüş halen canlı geçmişin kanıtları. Annemin tavırlarını, odayı ve kırı dolduruyorlar. Bulunacaklarını bile bile oyun oynayan çocuklar gibi saklanarak; gizlenmenin diyalektiği bu: Kalabalıklar arasında sıralı tanışma fasıllarından arta kalan geniş zaman gizlenmeleri:önce kendimizin inandığı “Görüşmek üzere…” kandırmacası ve umut gözlükleri.
Yasak topraklarda anneler ansızın ortadan kaybolan inanılmaz güzellikte kız çocukları doğururlar. Dertlere deva okunmuş sular, dağdan inme kışların macerasını andıran upuzun yol yorgunlukları, kutsal bilinen duraklar. Serin yaz esintilerinin kucağındakiler gibi uyarılmasa tadından söz açılmayacak sabah uykuları. Yasak toprakların kokusu vardır, nasıl yaparsa yapar, hedefine ulaşır. Erken gelen güzellik ile güzel olduğu için gecikmiş her şeyin çelişkisi gibi yoğun.Çünkü yasaklar anımsatılarak zapt edilir. Oysa ülke gizli kalmalıdır, görünmeyecek kadar gerilerde.
Büyür gibi yapıp azalan çocuklar, annelerini ne çok kandırırlar. “Fırtınanın geçmesine izin ver. Dalmasan burgacına, geçip gidecek kadar işini bilir tüm esintiler. Bırak, hiç değilse ruhundaki anaforlar sana kalsın. Yine de başka iklimlerin tenidir sendeki renk karmaşasını var eden, fırtınayla gelip seni bulan yüzünden asalet olup damlar. Bir yüz kadar gerçek, bir maske kadar yanılgılarla doludur.” Buna benzer nice anne öğüdü uçurum duvarlarının arasında donuktur. Orada kimse anneleri yuhalamaz, anlamaya çalışır.
… Üşümek ve bu kadar yükselmek, sonra sonsuzca iniş, ikimizdeki tek ortak rengi ortaya çıkardı duyarsız buzları kırarak. Birbirimize benziyoruz şimdi. Sırasını bilen şarkılar gibiyiz. Bir farkla; sen uzayıp giden listenin başı, ben durmadan çalınmayı uman liste dışı sokak şarkısı. Sen de bir sessin artık, seni sana hiç bilmediğin hayatlardan bir izdüşümü sunan çığlığımla susturacağım. Uzun, dik, fırtınalı mor uçurum!
İçine çektiği kadar karnından konuşur tüm dağlar, yükseldikçe incelir, inceldikçe yutar, sonra çığ olup kusar sesleri. Sırtını dayadığın başın karla kaplı olsa da kulakların ıslığıma ardına kadar açık. Geliyorum. Dikkatle çarpacağım. Var gücümle moruna. Dikine. Tüm dikkatimi atmak için senden. Ömrümce biriktirdiğim duyarlılıkları. Sözcüklerim bugün dilime dolanacak. Sürçü lisan olacağım tependen tırnağına. Her adımda bildiklerim bir bir dökülecek. Çığlık çığlığa. Bu kez sesim seninkini bastıracak.
Bir gün fazladan kış yaşayacaksın. Geciktikçe daha bir güzel olacak bahar. Ama o zaman da sen göremeyeceksin baharı. Biraz sonra soğuğuna cemre gibi düşeceğim, kan ve asit yağmurlarıyla tanıştıracağım seni. Başından aşağıya dökülen coşkun suların duldasında uyuklayacaksın her baharda yaptığın gibi. Hasetle ve umarsızca bakmaya çalışacak su damlaları arasında kırpışan gözlerin. Sen göremeyeceksin, çamur atacak kuşlar gövdene. Sana fark ettirmeden yuvalarını bozacağım belki sen sevdiklerinin düşünü kurarken. Sana göstereceğim, ağaç her yaşta eğilir. Sevdiğin tüm genç insanlarda eskilere dair izler bulacaksın, gezgin uykularla tanışacaksın. Sevdikçe onlara daha çok benzeyecek, sen de yaşlanacaksın. Benden kopacaksın gürültüyle, bir daha kendine dönemeyeceksin. Beni kendinden, kendini benden düşüren uçurum!Yasaktan sonra senden kopacak, kendime döneceğim, sessizce.

Mücadele Yoldaşları

Yarı uykuluyum bugün. Acaba sonrası var mı şu gördüklerimin? Ölümden ve aşktan sakındıkları ben: birbirine benzeyen iki parçadan oluşuyorum, kendimi eksik saymam bundan. Tatlı, loş bir
aydınlığın ardına gizlenmiş kıdemli bir serüven avcısı bulanık görüntüsüyle düşlerimi diriltme peşinde. Onu tanıyorum. Ondan kaçıyorum. Uyanmak istemiyorum, dirilmek ölümdür düşlere.Burası düşleri dirilterek öldürmenin yeri değil. Buraya bilinmezlik yakışır. Ben bugün yarım bir aydınlıkta naif, sıkılgan bir yarı düşüm. Geçtiğim yolların altı uçurum, yukarısı yasaklı.Bugün uçurumları merak, yasakları yol bileceğim.
Yasaklardan geçiyorum.Bir çocuğun yıkılan son umutlarını anımsatan… Her yıkım sonrası düşünceye bulanmış içgüdünün teleskobuyla bakılan yeni umut uzaylarında bulunabilecek türden. Annemin yasaklarından. Çekingen ama etkili,çıldırtacak cinsten, ömrüme metal bir işleme tarzında yayılmış, belki yalnızca bir mevsimlik yasaklarından. Geride bıraktığı ve bir daha asla olmayacak diye peşine düşmeyeceği. Ağaç kovuğunda gizlenmek gibi inandırıcılıktan uzak, bez bebek ağlayışı gibi kanını donduran gerçek. Nice yokluğun ardından, geçmişteki yıkıntının adını süpürüp, adına ne demesi gerektiğini kendisinin de bilemeyeceği yeni bir dünya kurduktan sonra hele. Onca uçurum aşmışken ve geride kalmışken baba, anne, bacı, kardeş. Geçmişe dair nice yeli söndüren içindeki duvarlara sığdırdığı yaşamlarla bir arada. Farkında olarak ya da bilmeden o yaşamların gelip geçici, sade bir konuğu, neredeyse ömürlük tutsağı olmuşken. Bir de kendi düzenini yıkmakta çok cömertse.
Benim annem Liceli.  
Kesintisiz bir düş halinin hüküm sürdüğü orman köylerinde geçen öyküler. Hüzün, karabasan, mutluluk, umursamazlık dörtlemesinin birbirine karıştığı tepeliklerin alaca etekleri. Görünen dünya eksiksiz dumanla vakitsiz biçimde ama yine de çakırkeyif. Burada her şey ölümün ardına iteklenmiş. Kimse de başkasının mezardan çıkmasını istemiyor. Bunca gül ve karanfil, korunaklı, erişimi zor muhitler, yazgı bildiren sunaklar, adanmış güzellikler, ateşe uzak ulu ağaçlar. Ayağa kalksa ölüyü bile utandıracak her şey.Adeta dünyada gerçekleştirilmek istenenlerin bir maketi. Yalnızca adı mezarlık.
Dönemsel bir ritüel birazdan tamamlanacak. Çocuklar ellerinde orakları ay ışığını uğurlayarak çıktıklarında hiç telaş götürmez sokaklara, gözlerinde okunan geleceğe dair o bilinmezlik. Uykularının giziyle dalıp orman patikalarına, akşamlarına gizemli bitkilerle dönerler. Anne kokusu az gelir mi rüzgâra?Bilinmez.
 Bir günü bir renk buzdan uçurumların kışları ne yalnızca beyaz, ne yalnızca soğuktur. Ayrıca orada toprağın kokusu karşı konulamaz çekicilikte yasaklıdır. Yasaklara karşı durmak metaforunun şifreleri acı deneyimlerden sonra öğrenilir. Derken insanlara yasak konduğunda kendisine karşı olmanın uyuşturan tadına varılır. Bu anlaşılmaz biçimde romantik, bir o kadar da dramatiktir. Bir çocuğun harçlığını suya atması gibi anlaşılmaz, hatta delice. Karşılığı suya itildiğinde atladığını sanıp boğulmamayı ummaktır. Tanımadığın bir elin baş okşayışı gibi. Ayrıca baba şefkatinden çok da uzakta.
Yeterince korkutabilirse her şey baba kadar yakın olur. Ve ölüm yaşam kadar kök salar içimize. Satın alınmış veya satılmış tüm saygınlıklar gibi yokluğunda öksüz çocuk hissi uyandıracak yakınlıkta. Taşıdığı bağımlılığın uyuşturan etkisi dışında hiç denebilecek. Birazdan gözden yiten bir büyücü maharetinde yine de sizi anısız bir var oluşu benimsemeye zorlayan çalıntı yaşamların ipuçları buradadır. Ne yaptığını kendisi de bilmeyen içgüdüsel düşmanlık. Kendi ölümünü geciktirmenin telaşında; ihanet kadar çekişmeyi seven düşmanlıktır bu. Işığın gücüne ihanet kadar düşman. Tıpkı ölüm sessizliği; uğurlamadan geriye kalan solgun kan gülleri gibi kokar.    
Ben annemden duydum.
Benim annem Liceli.
Birkaç süzgün bakış, yüz görümlüğü beşi birlik, ucuzundan bir düğün alayıdır bana tüm anlattığı. Bir de küçük erkek kardeşinin anlamdan yana belirsiz bakışları. Eskisinden daha suçlu ama tepkisiz, neredeyse rahatlamış. Annemin, “Onlar benim sorumlusu olduğum bakışlardır. Hiç değişmeden öyle kalmasını istediğim biricik şey” dediği, durmadan düşündüren ve bugüne sürülmüş halen canlı geçmişin kanıtları. Annemin tavırlarını, odayı ve kırı dolduruyorlar. Bulunacaklarını bile bile oyun oynayan çocuklar gibi saklanarak; gizlenmenin diyalektiği bu: Kalabalıklar arasında sıralı tanışma fasıllarından arta kalan geniş zaman gizlenmeleri:önce kendimizin inandığı “Görüşmek üzere…” kandırmacası ve umut gözlükleri.
Yasak topraklarda anneler ansızın ortadan kaybolan inanılmaz güzellikte kız çocukları doğururlar. Dertlere deva okunmuş sular, dağdan inme kışların macerasını andıran upuzun yol yorgunlukları, kutsal bilinen duraklar. Serin yaz esintilerinin kucağındakiler gibi uyarılmasa tadından söz açılmayacak sabah uykuları. Yasak toprakların kokusu vardır, nasıl yaparsa yapar, hedefine ulaşır. Erken gelen güzellik ile güzel olduğu için gecikmiş her şeyin çelişkisi gibi yoğun.Çünkü yasaklar anımsatılarak zapt edilir. Oysa ülke gizli kalmalıdır, görünmeyecek kadar gerilerde.
Büyür gibi yapıp azalan çocuklar, annelerini ne çok kandırırlar. “Fırtınanın geçmesine izin ver. Dalmasan burgacına, geçip gidecek kadar işini bilir tüm esintiler. Bırak, hiç değilse ruhundaki anaforlar sana kalsın. Yine de başka iklimlerin tenidir sendeki renk karmaşasını var eden, fırtınayla gelip seni bulan yüzünden asalet olup damlar. Bir yüz kadar gerçek, bir maske kadar yanılgılarla doludur.” Buna benzer nice anne öğüdü uçurum duvarlarının arasında donuktur. Orada kimse anneleri yuhalamaz, anlamaya çalışır.
Üşümek ve bu kadar yükselmek, sonra sonsuzca iniş, ikimizdeki tek ortak rengi ortaya çıkardı duyarsız buzları kırarak. Birbirimize benziyoruz şimdi. Sırasını bilen şarkılar gibiyiz. Bir farkla; sen uzayıp giden listenin başı, ben durmadan çalınmayı uman liste dışı sokak şarkısı. Sen de bir sessin artık, seni sana hiç bilmediğin hayatlardan bir izdüşümü sunan çığlığımla susturacağım. Uzun, dik, fırtınalı mor uçurum!
İçine çektiği kadar karnından konuşur tüm dağlar, yükseldikçe incelir, inceldikçe yutar, sonra çığ olup kusar sesleri. Sırtını dayadığın başın karla kaplı olsa da kulakların ıslığıma ardına kadar açık. Geliyorum. Dikkatle çarpacağım. Var gücümle moruna. Dikine. Tüm dikkatimi atmak için senden. Ömrümce biriktirdiğim duyarlılıkları. Sözcüklerim bugün dilime dolanacak. Sürçü lisan olacağım tependen tırnağına. Her adımda bildiklerim bir bir dökülecek. Çığlık çığlığa. Bu kez sesim seninkini bastıracak.
Bir gün fazladan kış yaşayacaksın. Geciktikçe daha bir güzel olacak bahar. Ama o zaman da sen göremeyeceksin baharı. Biraz sonra soğuğuna cemre gibi düşeceğim, kan ve asit yağmurlarıyla tanıştıracağım seni. Başından aşağıya dökülen coşkun suların duldasında uyuklayacaksın her baharda yaptığın gibi. Hasetle ve umarsızca bakmaya çalışacak su damlaları arasında kırpışan gözlerin. Sen göremeyeceksin, çamur atacak kuşlar gövdene. Sana fark ettirmeden yuvalarını bozacağım belki sen sevdiklerinin düşünü kurarken. Sana göstereceğim, ağaç her yaşta eğilir. Sevdiğin tüm genç insanlarda eskilere dair izler bulacaksın, gezgin uykularla tanışacaksın. Sevdikçe onlara daha çok benzeyecek, sen de yaşlanacaksın. Benden kopacaksın gürültüyle, bir daha kendine dönemeyeceksin. Beni kendinden, kendini benden düşüren uçurum!Yasaktan sonra senden kopacak, kendime döneceğim, sessizce.

Mücadele Yoldaşları

12 Şubat 1984’te, Konya’da dünyaya gelen Ronahi arkadaş, 4 çocuklu yurtsever bir ailenin kızı olarak büyür. Aslen Mardinli olan Ronahi arkadaşın ailesi yaklaşık yarım asırdır Konya’ya yerleşmiş. Mardin’deki köylerine gidiş gelişlerde PKK militanlarını gören Ronahi arkadaş; küçük yaşlarda gerillalardan etkilenir. Çocukluğundan beri yurtseverlik temelli çalışmalarla ilişki içinde olur ve 2001 yılında PKK saflarına katılır. Çok zorlu bir dönemde PKK’ye katılan Ronahi arkadaş, sırasıyla Xinere, Qandil, Behdinan ve Haftanin alanlarında faaliyet yürütür. En son 2008 yılında Botan alanına geçerek burada faaliyetlerine devam eder.
Besta’daRonahi arkadaşın da aralarında bulunduğu 15 arkadaşın şahadetine ilişkin YJA STAR Ana Karargâh Komutanlığı 23 Şubat 2012 tarihinde şu açıklamada bulunur:“Özgürlük hareketimize karşı geliştirilen tasfiye konsepti temelinde gerilla alanlarımıza dönük gerçekleştirilen imha amaçlı operasyonlarda bir kez daha direniş tüm görkemiyle Kürdistan dağlarında özgürlük gerillaları karşısında düşmanın çözümsüzlüğünü gözler önüne sermiştir. Besta’da onbeş yoldaşımızın gösterdiği kahramanca direniş içerisinde şehadete ulaşan Ronahi Murat yoldaşı ve tüm şehitlerimizi bir kez daha saygıyla anıyoruz. Ronahi Murat yoldaşımız genç yaşta özgürlük mücadelesine katılmış ve hızla gelişen güçlü militan kişiliği ile mücadele içerisinde aktif bir katılım göstermiştir. Mücadele hayatı boyunca bir kadın militan olarak ideolojik bilincini derinleştirme ve savaşta yetkinleşmeyi esas alan, gelişen ve geliştiren bir yoldaş olmuştur.Ronahi yoldaş Zagros ve Botan dağlarında savaşarak komutanlaşmıştır. Ronahi yoldaş mücadele yaşamı boyunca emekçi, fedakâr, zor koşullara meydan okuyan örnek bir duruş sergilemiştir.  Ronahi yoldaşBesta’da gelişen operasyonda son mermisine kadar çatışarak şehadete ulaşmıştır. Kürt kadınının özgürlük iradesinin ve cesaretinin sarsılmaz gücünü kendi şahsında bir kez daha düşmana göstermiştir. Ronahi yoldaş düşmanın yönelimi ne olursa olsun, Kürt kadınının, bedeli ne olursa olsun özgürlüğün ve zaferin teminatı olduğunu kendi direniş tutumu ile göstermiştir. Bizler de özgürlük savaşçıları olarak Ronahi yoldaşımıza ve tüm şehitlerimize bağlılığın gereğini yerine getirme ve bu temelde özgürlük mücadelemizi zafere taşıma sözümüzü yineliyoruz.”
Ronahi arkadaşla 2007 yılında Haftanin alanında birlikte kalan silah arkadaşı YJA STAR gerillası Sema Efrin; “Üst düzeyde bir katlım ve duruş sahibiydi. Canlılığıyla moral kaynağıydı. Bir kadın olarak başarılı çalışmalara imza attı. Yoldaşlık ruhu gelişkindi. Kimseye ayrı yaklaşmazdı. Ondan rahatsızlık duyana rastlamadım. Önderliğe, partiye ve yaşama bağlıydı. Bu onun yaşam duruşuna ve ilişkilerine yansırdı. Yaşamla bütünleşmişti. Birlikte çalışma yürüttük. Ondan çok şey aldım. Kadın hareketi üzerine yoğunlaşmaları vardı.”diye anlatır Ronahi arkadaşın özelliklerini.
Ronahi arkadaşın kullandığı sade dilin dikkatini çektiğini belirten mücadele arkadaşı Şahan Hakkari ise; şunları belirtir;“Katıldığı toplantıda sade bir dil kullanarak değerlendirme yapmasıyla dikkatimi çekmişti. Viyan arkadaşın şehadeti sonrasında yaşanan süreci ve görevlerimizi açık ve anlaşılır biçimde anlatmıştı. Üslubu ve duruşuyla bize güç vermişti. Bir takımın sorumlusuydu. Orada Ronahi arkadaşla görüştük. Komünlerinde düzen oturttuklarını hemen gözlemledim. Onun kişiliği yaşadığı ortama da yansımıştı.”
Ronahi arkadaşın, daha sonra Ronahi gibi şehitler kervanına katılan kuzeni Berfin ile birlikte saflara katıldığını hatırlatan Hakkari; “Berfin arkadaşla da birlikte kalmış olduğumdan onları bir arada anlatmaya çalışacağım. Kişilik özellikleri birbirinden fazla farklı sayılmazdı. Bir elmanın iki yarısı gibiydiler. Yaşamsal duruş, katılım, kadın rengiyle devrime katkı sunma istemleri bunu göstermekteydi. Berfin arkadaşın Zagros, Ronahi arkadaşın ise Haftanin gibi birbirine uzak iki alanda kalıyor olmaları da bu sonucu etkilememişti. Sistemde okul okumuş olmaları onların parti ve önderlik gerçeği konularında gelişmelerini hiç engellememişti. Anlayıp uygulama çabaları belirgindi. Duygusal değil bilinçli katılımdı onlarınki. Örgütün istediği şekillenmeyi oluşturma çabasındaydılar. Beritan arkadaş gibi parti tarihine mal olmuş yoldaşların düzeyinde katılmak için anlam gücünü esas aldılar. Anladıkça üst düzeyde kararlılıkla uygulamaya koyuldular.”diye kaydeder.
“Berfin arkadaş Zagros’un Govende alanında kaldı çoğunlukla. Orası zorlu koşullarıyla bilinir. Berfin arkadaş ilk dönemlerinde bu zorluklardan biraz etkilendi diyebiliriz. Ama o irade anlamında yenilgiyi kabullenecek birisi değildi. Askeri anlamda yetkinleşmek, öncülük yapacak düzeye erişmek onun en büyük hedefleri arasındaydı. Coşku ve heyecanı dışarıdan rahatlıkla görülebilirdi. Bunlar ikisinde ortak olan özelliklerdi. Onlarla kısa bir zaman diliminde aynı ortamı paylaşmış olsam da yıllarca birlikte kalmış gibi onlardan olumlu temelde etkilendim. Kadın arkadaş yapısının tümünde zaten bu etki açıkça görülmekteydi.” diye de sürdürür sözlerini ve ekler:Ronahi arkadaş başlarda Kürtçeyi iyi bilmemesine rağmen zamanla tercümanlık yapacak kadar ilerletti. 2008 yılında aynı grupla Botan sahasına geçtik. O yönetimin yanında kalıyor, muhabere işini yürütüyordu. Alanda yaşanan tahribatları en yetkili arkadaşların yanında kalarak daha iyi anlama olanağına kavuşmuş oluyordu böylelikle.Bu onunileriki dönemlerde öncülük yapabilmesinin önünü açan avantajlı koşullar sağlayan bir durum oldu. Ronahi arkadaş aslında yaşamsal ve örgütsel anlamda ileri düzeyde bir öncülük yaptı. Botan’ın eski gerillacılık ruhunun yakalanmasında belirgin bir role sahip oldu. Bu anlamda Şehit Nuda yoldaşın onun üzerinde önemli etkisi olmuştur.
Kış koşullarında kaldıkları yerden bir kaçış olur ve düşman bu şekilde onların yerlerini öğrenir. Yer değiştirme olanakları olmadığından bulundukları yerin etrafında mevzilenmek dışında seçenekleri kalmamıştır. Dar bir alanda, az bir sayıyla binlerce düşman askerine karşı savaşa tutuşurlar. Direniş ruhunu belirleyen Ronahi arkadaşın öncülüğünde eşsiz bir duruş sergilenir orada düşmana karşı. Tüm yoldaşlar son mermilerine kadar savaşırlar. Örgütsel önemdeki dokümanları düşmanın eline geçmemesi için karın altına saklamışlardır yoldaşlarının karlar eridiğinde gelip almaları için. Hiçbir şeyin düşmanın eline geçmemesi için önlem alırlar. İhanet geliştikten sonra arkadaşlar aslında böyle bir olayın yaşanabileceğinin hesaba katsalar bile yapacakları fazla bir şey de yoktur; yerde metrelerce kar vardır, hiçbir yere gidemezler.Son ana kadar direnerek tarihe mal olmayı tek seçenek olarak düşünmüşlerdir. Gerçekten de onlar direnişleriyle tarih yazdılar. Ronahi ve Hamza yoldaşların öncülüğünde yazılmış bir tarihtir bu.”HPG gerillası Bahoz Bingöl, “Direngen bir kişiliği vardı” diye anlatır Ronahi arkadaşı. Ve sözlerine şu ifadeleri ekler;“İrade sınırlarını zorlamıştı. Onunla eylemde yer aldım. Zor koşullar söz konusuydu. Onu orada iyi gözlemledim. Yoldaşlığa bağlılığı, duruşuyla özgün bir kişilikti; saftı, temizdi. Kürt kadınlarının yurtseverliği, direngenliği onda derince yerleşmişti. Yaklaşımları ölçülüydü. Pratik duruşuyla, düşmanın üzerine gidişteki ısrarıyla insanları etkiliyordu. Bu anlamda onu tanımak, onunla birlikte kalmak isterdiniz. Birlikte kaldığımız zor dönemlerde Ronahi arkadaşın bazı şeylere öncülük ettiğini gördüm. Bu düzeyde özlüydü. İlişkilerinde rahattı. İnsanları çabuk etkileme gücündeydi. Bu nedenlerle şahadeti bende büyük acıya yol açtı. İnsanın yüreğinde yerini mutlaka bırakırdı. Şehit düştüğünde bir şeyimizi kaybetmiş gibi olduk. Sahada genelde sevilirdi. Olgun bir kişiliği vardı. Oldukça dürüsttü. Sade, temiz, samimi bir yoldaşlığı vardı.”

Mücadele Arkadaşları

Şehitler her zaman için Kürdistan toplumu açısından yeniden doğuşu ifade etmektedir. Anlamlı yaşamanın ve doğru yolu öğrenmenin tek hakikatinin şehitlerin çizgisinde kendini yaratmaktan geçtiğine inanmaktayım.
Ey Kürdistan!Nice kutsal ve bilge insanların bedeninden dökülen kanla sulanan bu coğrafya, nelere tanıklık ettin.
Kim bilir daha birçok yoldaşın nazlı bedeninin parçaları kayaların ve ağaçların altından toplanmamış.
Kürdistan’ın jeopolitik konumundan ve stratejik zenginliğinden doğan güzelliklerinin ve çekiciliğinin başına bela olduğu söylenir. Nitekim gün geçtikçe bu sözün anlamının farkına varmaktayız.  Yüzyıllar boyunca egemen ve sömürgeci güçlerin işgaline, talan ve baskısına uğrayan halkımızın tek umut ışığı, şehit yoldaşlarımızın amansız mücadele ve direnişi olmaktadır.
Yüreğini, beynini ve bedenini Kürdistan’ın bağımsızlığına, özgürlüğüne ve yaşanılabilir bir toplumu yaratmaya adayan şehit yoldaşlarımızdan bir tanesi de Mustafa yoldaş olmaktadır. 
Mustafa yoldaş 1999 yılında parti saflarına katılım kararını alır ve önderliğin esaretinden sonra yarı bilinçli, yarı duygusal bir şekilde gerilla saflarına gelir. Artık sistemin Kürt halkı üzerinde yürütmüş olduğu inkâr ve imha, asimilasyon politikalarını daha yakından görmeye başlar ve bu gerçeğe karşı bir başkaldırının olması gerektiğine inanır. Mustafa yoldaş için dağlara çıkmak,sistemin insanlara sunduğu bütün kötülüklerden kendisini arındırmanın ve öz benliğine ulaşıp kendi kökleri üzerinde yeniden yeşermenin adı olur.
Mustafa yoldaşın özgürlükten yana tercihini yapmasının bazı özel nedenleri de vardı. Bunlardan birkaç tanesini sayacak olursak; Kürt tarihinde çokça adı geçen Dersim, Ağrı, Koçgiri ve GeliyeZilan katliamlarıdır. Çünkü kendisi aslen Serhatlı’dır ve kökleri bu topraklar üzerinde yeşerdiği için atalarına yapılan katliamları unutmaz.Bir şekilde ruhunda yaşattığı intikam duygusu onu mücadeleye teşvik ettiği kadar, zulüm kalelerine karşıda hep direnmek gerektiğine inanır.  İçinde yaşattığı bu öfke bir şekilde onda halkına ve insanlığa karşı sorumlu olduğu hissiyatını uyandırmıştır.
Bu nedenlerden dolayı Mustafa yoldaş parti saflarına katıldıktan sonra çok erken bir süreç içerisinde bilgeliğe doğru yol alır ve insanlık adına ne varsa hepsini kendi kişiliğinde yaratma mücadelesini verir. Örneğin insanlık sevgisi ve empati düzeyi güçlü olan bir karakter yapısına sahipti.  Kişiliğinde en çok ilgimi çeken özelliği sanki bu çağa ait değil izlenimi veren duruşuydu. Ve temsil ettiği doğal karakterle çocuk sadeliğinde bir ruhsal yapıya sahipti.
Onunla yoldaşlık yaparken, konuşup sohbet ederken insanlarda yarattığı mutluluğun ve sevincin duygusunun oldukça bambaşka olduğunu söyleyebilirim.  Yoldaşça yaşamak ve savaşmak her zaman onun en birincil hedefleri arasında yer alıyordu.
Mustafa yoldaş, yoldaşları arasına asla ayrım koymaz ve mümkün mertebe herkese karşı adil ve eşit bir yaklaşım, paylaşım içinde olurdu. Adaletsiz yaklaşımlar ve parti dışı tutumlara karşı çok güçlü ve belirgin bir ilkesel duruş içinde olurdu. Hem düşmana karşı, hem de içimizde geleneksel, klasik ve egemenlikçi yaklaşımlar karşısında hiçbir zaman mücadelesinden taviz vermezdi. Yine iradeli duruş noktasında da esas aldığı tek doğru çizgi, örgüt ve önderlik doğrularıdır. Kendisinde yarattığı ideolojik bilinç ekseni, demokratik,ekolojik ve kadın özgürlükçü paradigmaydı.
Bir PKK kadrosu için en büyük önemi taşıyan hususlardan bir tanesi de örgüt ve özgürlük bilincidir. Mustafa yoldaşın bu konuda kendisinde yarattığı ideolojik donanım ona yaşam tarzında ve mücadele anlayışında büyük başarıları elde etmesine kaynaklık etmiştir.
Mustafa arkadaşla tanışmam 2007 yılının ilkbaharında oldu.Kendisiyle bir yılı aşkın kalma ve çalışma yürütme şansına sahip olduğumdan dolayı kendimi çok mutlu hissediyorum. Özel kuvvet elemanı olduğu için ağırlıkta istihbarat ve halkla ilişkiler çalışmasıyla ilgileniyordu. Örgüt tarafından kendisine verilen görev ve sorumluluğu layıkıyla yerine getirmek için gösterdiği eşsiz çabalar ve emeği karşısında her zaman kendimi borçlu hissettiğimi söyleyebilirim.
Mustafa yoldaş cesur ve mücadele konusunda oldukça iddialı ve kararlı bir duruşa sahipti. En çok insana çekici gelen yönü de anlam bilimine inanması ve bu konuda insanlar karşısında sahip olduğu felsefi bakış açısıydı. İnsanlara çok üst düzeyde güvenme ve anlam verme gücüne sahipti. Çevresiyle ilişkilerinde empatiyle yaklaşabildiğini ve incelikli bir anlayışa sahip olduğunu söyleyebilirim. Hem doğayla hem de insanlarla olan ilişkilerinde son dereceuyumlu olduğunu gördüm.
Mustafa yoldaşla en son 2010 yılının yaz aylarında görüştüm. Dördüncü stratejik mücadele hamle sürecinde başta Önderliğe, halka ve yoldaşlarına karşı devrimci sorumluluğunu yerine getirmek için kuzeye ve savaş sahasına doğru yol alıyordu. Tabii yılların biriktirmiş olduğu kuzey topraklarına doğru yol almanın kendisinde yarattığı büyük bir coşku ve moral vardı. Gözleri parlıyordu ve adeta etrafa umut saçan bir yansıma vardı.
Yine her zaman olduğu gibi yüreğinin derinliklerinden yükselen masumiyet ve yanaklarından eksik olmayan gülücüklerle uğurladım onu ülke topraklarına.
Tabii bu yolculuğa, onu bekleyen çok zorlu ve riskli yönlerin yanı sıra, yeni bir hayata başlangıç da diyebiliriz. Daha aşması gereken birçok düşman pususu, engebeli yollar ve patikalar vardı. Bir yönden özgürlük rüzgârları eserken diğer yönden savaş tanrılarının insanlığa yağdırdığı kötülük rüzgârları da başını almış ona doğru geliyordu. Ya ihanet ya onurlu bir yaşam için amansız savaş ve kavga içine girilecekti. Odirenişi seçerek en doğru tercihi yapacak ve şahadete ulaşana kadarbedenini düşman mermilerine karşı siper yapacaktı.
İşte 2012 yılının Şubat ayında Garzan bölgesinde bir göreve giderken düşman pususuna düşen MUSTAFA yoldaş kanının son damlasına kadar, silahının son mermisine kadar, kalbinin son atışına kadar direnerek şehitler kervanına katılır.
Şahadet haberini televizyonda güncel gelişmeleri takip dereken birden duydum ve o an sanki yüreğimden bir parça kopmuş gibi kendimi hissettim. Etrafımda bulunan yoldaşlara üzüntümü yansıtmamak için yaşadığım duyguları içime atarak kendimiŞubatın amansız yoğunluktaki bir kar yağışının altında buldum. Tabii kolay değil, bu PKK’de insan için en kutsal ve dokunulmaz olan şey yoldaşlık sevgisi ve bağlılığıdır. Hiçbir üzüntü ve acı yoldaşını, silah arkadaşını ve aynı amaç uğruna savaştığın insanı kaybetmek kadar kötü olamaz.
İçimizde savaşarak devrim yolunda şahadete giden bütün yoldaşların direniş çizgisi bizi insani, düşünsel, duygusal açıdan çok yönüyle etkilemiştir. Ancak her bir şahadetikendimizde yeni bir mücadele ruhunu yaratmak için birer vesile olarak ele almaktayım. Bu açıdan da her bir kalkış ve dirilişin temelinde büyük bir zorluk ve acı yatmaktadır. Devrim şehitleri karşısında kendini doğru temellere dayalı ele almak ve ideolojik sorgulamadan geçirmek gerektiğine inanıyorum. Bu temelde Mustafa yoldaş şahsında bütün devrim şehitlerini anıyorum. Onların yarıda bırakmış oldukları direniş mirasının takipçisi olacağımı belirtiyor, bayrağına sahip çıkmanın en öncelikli görevim olduğunu söylüyorum.

 Mücadele Yoldaşı
Diyana Amanos

“Havin” kod isimli YJA STAR gerillası Ayşe İşcen; 1990’lı yıllarda Botan’da yaşanan halk serhildanları sürecinde Şırnak’ın Balveren Beldesi’nde yurtsever bir ailenin kızı olarak dünyaya gelir. Daha çocuk yaşlarda halkın serhildanlarına ve gerillaların savaşına tanık olur. Bu duygu ve düşüncelerle Botan’ın bağrında büyür. Ortaokul mezunu olan İşcen’in ailesinden ve yakın akraba çevresinden onlarca bedeli vardır ve bu bedellere bağlılık temelinde mücadeleye yönelir. Bir süre siyasi mücadele içinde yerini alır ve gençlik çalışmalarına katkı sunar. Bu yüzden yurtseverlik kültürüne yabancılık yaşamaz. Büyük bir tutku ile mücadele arkadaşlarına bağlanır. Yaptığı işlerin ağırlığının farkındadır ve her zaman başarmayı esas alır.
Siyasi çalışmalarda olduğu gibi askeri çalışmalarda da canlılığı ve moralli katılımı esas aldığını belirtir silah arkadaşları. 2010 baharı Botan üzeri gerillaya katılan İşcen; kısa süre içinde yetkinleşir ve hareketli takımlarda yerini alır. Dürüst ve sade bir kişiliğe sahip olan İşcen; mücadeleye bağlılığını güçlü bir şekilde sürdürür ve kısa sürede arkadaşları arasında sevilen biri haline gelir. Mücadele içinde yeni olmasına rağmen İşcen; yaşama çok güçlü bir şekilde katılır ve özellikle kadın kurtuluş çizgisinde kendi gerçeğini tanımak, Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’ın ortaya koyduğu militanlık ölçülerine ulaşmak çabası içinde olur. Büyüdüğü topraklarda gerillacılık yaptığı için pratik anlamda bir zorlanma yaşamayan İşcen; yaşamdaki iradeli ve kararlı duruşunu 14 arkadaşıyla birlikte yaşamlarını feda ettikleri Besta direnişinde ortaya koyar.
İşcen ile aynı dönem gerilla saflarına katılan ve aynı yeni savaşçı eğitiminde yer alan silah arkadaşı Abbas Herekol onu; “Eğitimimiz Herekol tarafında başladı, Besta’da bitti. Eğitim bittikten sonra birlikte eğitim gördüğü arkadaşlardan ayrılmak onu çok etkiledi. Yoldaşlarıyla sürekli bir diyalog halindeydi. Kendisini eğittiği kadar yanındakileri de eğitirdi. Tüm yoldaşlarının başarılı olmasını, iyi işler çıkarmasını, gelişmesini isterdi. Bizimle tartışmalarında eleştirmekten de geri durmaz, bizim kendimizi geliştirme konusunda yeterli çaba harcamadığımızdan yakınırdı. Yaşamda yetersiz kaldığımızı, tüm yoldaşlarla ilişkilenmediğimizi vurgulardı. Onun dedikleri doğruydu. Yaşamın her alanında, bir iş yaparken hep moralli ve coşkuluydu. Heyecanı hiç azalmazdı. Hizmette öncüydü.” sözleriyle anlatıyor.
İşcen’in yeğeni, HPG gerillası Rezan Cudi; şunları dile getiriyor teyzesi ve silah arkadaşı hakkında. “Havin arkadaş benim teyzemdir. Şırnak’ın GundikeMelle köyünde doğdu. Ben de köyde olduğum için birlikte büyüdük, okula gittik. Feodal yapılanmadaki yurtsever bir aile ortamında büyüdü. Kürdistan’da feodal düşünce tarzının en yoğun yaşandığı yerlerden birinde yaşamış olmak itibarıyla kadına bakışın ve baskının yansımasını derinden hissetti. Örneğin ancak yedi yıl okula devam edebildi. Sonra ev işleriyle uğraşmak zorunda kaldı. Buna eve hapsedilme de diyebiliriz. Artık eve bağlanmıştı. Lakin Havin arkadaş ailesinin baskılarını içine sindiremiyor, kabullenemiyordu. O bana bir teyzeden çok arkadaş gibiydi. Yaşadığı zorlanmaları benimle paylaşır ve dağa, gerilla saflarına gitmek istediğini söylerdi. Biz o dönemlerde arkadaşları görürdük. Havin arkadaşın yanına bir gün gerilla saflarında olan ve daha sonra 2011’de şehit düşen dayısı Haşim arkadaş geldi. Havin arkadaş Haşim arkadaşa düşüncelerini aktarınca gerillaya katılma istekleri yerine geldi.”
20 yıl sonra dayısıyla karşılaşan İşcen’in büyük bir moral aldığını belirten Cudi sözlerini şöyle sürdürür: “Haşim arkadaş, Havin arkadaşın yeni doğduğu günlerde PKK saflarına katılmış bir devrimciydi. Aynı zamanda dayısı olan bu eski gerillayı ilktir görüyordu. Onu görmek büyük moral vermiş ve partiye daha çok bağlanmasını sağlamıştı. Hiç görmediği, yirmi yıldır dağlarda olan dayısını gerilla olarak görmüştü. Farklı bir sevinç yaşıyordu. Ben de onunla birlikte katılmıştım gerilla saflarına. 2010 yılının Temmuz ayıydı. Bir süre sonra da yeni savaşçı eğitimimiz başladı. Havin arkadaş evde yaşadığı baskılardan kurtulmanın ve gerilla olan dayısını görmenin verdiği üstün moralle eğitime yüklendi. Haşim arkadaşı sık aralıklarla görmesi onun moralini hep diri tutuyordu. Moralli katılımı eğitim devremizi de son derece etkiledi. Arkadaş, devremizin en genç olanlarındandı. Ama bunun yanı sıradevrenin moral kaynağıydı.”
Eğitimin ardından ayrı ayrı birliklerde yer aldıklarını ifade eden Cudi; “Eğitim bitince her birimizin düzenlemesi farklı alanlara yapıldı. Havin arkadaş Besta alanının hareketli takımına gitti. Bir yıl boyunca görüşemedik. Ertesi yılın baharında Kato’da karşılaştık. Bilinir, oraların karı çoktur. Uzun geçen kıştan ötürü kapsamlı eğitim görme olanağı vardır. Onu kış çıkışında Besta alanında yeniden görebildim. Morali yine yüksekti, duruşu ve teorik bilgilenme düzeyi oldukça gelişmişti. Gördüğüm değişim beni oldukça etkilemiş ve şaşırtmıştı. Yaşamda fedakârdı. Her işe koşturur, görev olsa kendisini önerirdi. 2011 sonbaharına kadar böyle aralıklarla da olsa görüşüyorken o dönemden sonra birbirimizden koptuk. O kışın Besta alanına yönelik düşmanın çok sayıda operasyonu oldu. Kış çetin geçiyordu, kar çok yağmıştı. Dışarı çıkmaya olanak yoktu. Gelişmeleri telsiz muhaberelerinden ve radyodan izleyebiliyorduk.Şahadet haberini de böyle alabildik” diye sözlerini tamamlıyor. 
Havin” kod isimli YJA STAR gerillası Ayşe İşcen’i katıldığı dönemden tanıyan YJA STAR gerillası Rojbin Mahir; “Katıldığında yanımıza geldi. İki akrabasıyla birlikte gelmişti. Onun gibi yeni katılan arkadaşları eğitime aldık. Eğitimdeki duruşu ve katılımıyla diğer bütün arkadaşlara örnek oluşturdu. Parti ve gerilla yaşamıyla tanıştıktan sonra büyük bir moral ve coşku kazandı. Asi biriydi. Moral, coşku ve heyecanıyla diğer yoldaşlarını imrendiriyordu. Katılımı onun bağlılığının ne düzeyde güçlü olduğunun ölçüsüydü. Pratikte de örnek özelliklerini sürdürdü. Ön cephelerde yer alarak savaşa katılmak, düşmanı tanımak istiyordu. Umutları bu yöndeydi.”ifadeleriyle İşcen’in yaşamdaki duruşunu dile getirir. 
İşcen ile bir kışı Kato Jirka alanında birlikte geçirdiklerini hatırlatan Mahir; şunları söyler:“Oranın koşulları oldukça zorludur. Altı ay boyunca dünyadan kopuk halde bir mağaraya kapanıp kalırsınız. Güneşi bile görmek olası değildir. Altı ay yer altında eğitim görülür. Bu süre, kişilik savaşımı ve kendisini yeniden oluşturma yönündeki mücadeleyle geçer. Havin arkadaş o koşulları öğrenme, partiyi, önderliği, gerillacılığı tanıma çabasıyla geçirdi. Böyle olunca zorlukları hiç umursamadı. Açlık ve soğuk onu tasalandırmadı. Eğitime coşkulu katılım istemi onu o koşullarda ayakta tutan temel olguydu. Duruşu ve katılımıyla başı çektiğini söyleyebilirim, hiç de yeni savaşçı olduğunu göstermiyordu. Önderlik çözümlemelerini okurdu. Hedefi pratiğe daha iyi katılmaktı. Havin arkadaş ömrü boyunca ilk kez o koşullarda yaşamış olduğundan kamptan çıkışta ayakları şişmişti. Ama o savaş sahasından, kuzeyden kopmayı hiç düşünmüyordu. Çok güçlü bir iradesi vardı. O haliyle üç gün yürüdü. Bu dayatmaları sonuç verdi ve Havin arkadaş kuzey sahasında kaldı.”
İşcen’in yeni olmasından ötürü Medya Savunma Alanları’na gönderilmek istendiğini fakat buna itiraz ettiğini belirten Mahir; sözlerini şöyle tamamlar:“Havin arkadaş yoğun dayatmalarla arkadaşları caydırdı bu kararlarından. Büyük moral vermişti bu tavrıyla. Botan’da kalmak istediğini kararlıca ifade etmişti. Gerçekten de o günden sonra Havin arkadaş çok güçlü bir katılım sağladı. Pratiğe katılımıyla örnek gösterildi. Hamza arkadaşlarla birlikte Besta alanında şehit düştü. Orada büyük bir direniş gösterildi. Şehit oldukları yer kış kampıydı. Düşman yerlerini belirledikten sonra yoldaşlarımız mevzilenir ve düşmanın gelmesini beklerler. Çatışma başlar. Çatışma tüm yoldaşlar şehit düşene kadar da sürer. İradesizlik ve korkuya yer yoktu orada. Son ana kadar mücadele etmek vardı. Havin arkadaş da bunu yapanlardan birisiydi. Yoldaşlarını bırakıp dönmedi. Onlarla birlikte çatışıp birlikte şehit düştü. Ronahi, Zilan ve Aysel yoldaşlar da onun gibi direnmeyi seçtiler. Düşman karşısında pes etmediler. Düşman onları çepeçevre kuşatmış olsa da onlar son mermilerine kadar savaştılar. Böyle bir tavır ortaya koyan Havin arkadaşı bir yıllık bir savaşçı olarak değerlendirmek olası değildir.”

 Mücadele Arkadaşları

Harun Tori arkadaş aslen Mardinli olup daha sonra metropolleregöç eden yurtsever bir ailedendi. Mersin’de doğup büyümüştü. Küçük yaşlardan itibaren yurtsever bir mücadele ortamında şekillenen Harun arkadaş bir süre kırsaldaki arkadaşlara milislik yaptıktan sonra 2008 yılında gerilla mücadelesine katılır.

Temel eğitimini Garê’de gördükten sonra Zap eyaletine düzenlemesi olur 5 yıla yakın bir süre Zap alanında birçok bölük ve taburda çalışmalarda yer alır. Bu süreçler içersinde pratiğe aktif katılır, eylemlerde yer alır ve önemli tecrübeler kazanır. Ağır silahlar konusunda da belli bir hâkimiyeti gelişir.

Önderliğe ve partiye bağlı mücadele değerlerinden taviz vermeyen Harun arkadaş enerjik yapısıyla, coşkulu katılımıyla, sempatik özellikleriyle de dikkat çeken, öne çıkan ve arkadaş yapısı içerisinde sevilen arkadaşlardandı. Yaşamdaki canlılığı ve her koşul altında tüm zorluklara rağmen yüzünden eksilmeyen tebessümüyle sürekli arkadaşlar içerisinde moral ve güven kaynağıydı. Her zaman yaşam dolu ve güler yüzlüydü.

Devrimci Halk Savaşı sürecinde yapılan tüm hareketlerde yer aldı. Büyük Çelê eylemi, Rındıkê eylemi ve diğer yapılan birçok eylemde en ön saflarda yer alarak tecrübeler kazandı ve sorumluluklar üstlendi.

Arkadaş ve yaşam canlısı olan Harun arkadaş Rındike karakol eyleminde yaralanıp daha sonra şehit düşen Brusk Serhat arkadaştan çok etkilendi. Eylemden sonra sürekli Brusk arkadaştan bahseder ve intikam için farklı eylem önerilerinde bulunurdu. Alanda şehit düşen arkadaşları yakından tanıyan, onlarla yaşayan Harun arkadaş sürece ve arkadaşlara layık olmak için yerinde durmuyordu, sürekli arayışlar içerisinde olan bir arkadaştı.

Kışın yapılacak eylemlerde yer alma ısrarı ve önerisi üst düzeydeydi. Karargâhta bizim yanımızda bir süre kaldıktan sonra ÇiyayêReş alanına düzenlendi. Yapılan eylemde karakol yakınlarında en riskli yerlerden olan pusu grubunda yer aldı. Geri çekilme esnasında yaralı arkadaşları geri getiren grup içerisinde şehit düştü. 

Azad Siser

Cîgerxwîn arkadaş Mardin’in Kızıltepe ilçesinde dünyaya gelir. Okul yaşı geldikten sonra okula başlar ve üniversiteye kadar okur. Okul yıllarında PKK hareketinin gelişimini daha yakından takip eder. PKK hareketinin çıkışından günümüze kadar Mardin halkı PKK’yi kabul etmiş ve kapılarını açmıştır. Yurtseverlik görevini yapmaya çalışmıştır. Çocuklarını harekete vermiş, işkence ve tutuklamalara maruz kalmıştır. Ayrıca birçok faili meçhul cinayeti göze alarak mücadeleyi sahiplenmiştir. Belki de devrimin yükünü bir dönem omuzlayan bir bölgemizdir. En fazla katılımların olduğu bir bölgedir. Gerçi şimdi Afrin bu görevi üstlenir gibidir. Afrin halkımız da en fazla çocuklarını vermiş bir halkımızdır.
Mardin gibi başlangıcından bugüne PKK hareketinin yanında yer alan bir yörede yetişen Cigerxwin arkadaşın bu hareketi tanımaması ve ondan etkilenmemesi mümkün değildi. Çünkü PKK hareketi bir halkı tarihten silinmenin eşiğinden kurtararak özgürleştirirken, kaçınılmaz olarak birçok saldırının da hedefi olmuştur. Gerici dünya güçlerinin birleşmesi sonucu Önderliğimiz esaret altına alınarak halkımızın umutları kırılmaya çalışılmıştır.
      Egemen güçler Kürtlerin tarihini ve isyanlarını iyi incelemişlerdi. Önderin yakalanması veya vurulmasıyla hareketin nasıl dağıldığını biliyorlardı. Bu sefer de öyle düşündüler. Ama bu sefer yanıldıklarını daha komplonun ilk haftasında anladılar. ABD Dışişleri Bakanı, Kürt halkının Önderliği sahiplenmesini ve fedai duruşunu görünce “Tepki bekliyorduk fakat bu kadarını beklemiyorduk” diyerek yanıldıklarını ifade ediyordu. Bu duruşla Kürt halkı tarihten ders almış bir temelde tarihin tekrar egemenlerden yana tekerrür etmesini engellemişti. ‘Güneşimizi karartamazsınız’ şiarıyla halkımız ayaklanmış, halkımızın Cîgerxwîn arkadaş gibi evlatları da gerillada gereken cevabı vermişti. Önderliğimizin İmralı’daki eşsiz direnişi ve geliştirdiği siyasi hamleler halkımızın serhıldanlarıyla ve gerillanın fedai duruşuyla birleşince komplo boşa çıkarılmıştı. Kürt halkı komploculara şu mesajı açık bir şekilde vermiştir:
    Eğer beni tanımıyorsan, bana yaşam hakkını fazla görüyorsan, beni yok etmek istiyorsan o zaman beni tanımayanı ben de tanımam, bana yaşamı zehir edene ben de yaşam hakkını tanımam diyerek Kürtler de tavrını açıkça ortaya koymuştur. Önderliğimiz halkı eğiterek her koşula hazır hale getirmiştir. Önderliksel bir hareketin, Önderliğin kurumsallaştığı bir hareketin dağılması mümkün mü? Tabii hayır. Önder APO “Ben mezarda da olsam rolümü oynarım” dememiş miydi? Bu biçimiyle hareket halklaşmış ve etle tırnak olunmuştur. Cîgerxwîn arkadaş bu fedai halkın bir evladı olarak yapılan haksızlığa ve komploculara karşı tepkisiz kalamazdı. Elbette en sert tepkiyi gençlik verecekti. Cîgerxwîn arkadaş tepkisini gerillaya katılıp komploculara karşı savaşarak vermiştir. Gerillaya katılım komplocuların umutlarını kırmıştı. Onlar dağılmamızı beklerken hareket ve halk büyüdü ve fedaileşti. Onlar teslim olmamızı isterken en sert direnişi gördüler. Onlar iç komplolarla kendimizi tüketeceğimizi hesaplarken birlik halinde mücadele edildi. İşte bu temelde komplo boşa çıkarıldı. Eğer bugün Önder APO’nunNewroz’da ilan ettiği bildirgeyi ABD ve batılı güçler destekliyorsa ve kabul ediyorlarsa bu da yaşanan direniş sayesinde olmuştur. Cîgerxwîn arkadaş ve Cîgerxwîn arkadaş gibi direnişler sayesinde olmuştur.

Cîgerxwîn arkadaş 2010’da gerilla saflarına katılmış, yaşam duruşu ve pratiğe katılımıyla kısa zamanda bulunduğu bölge ve birlikte arkadaşların sevgisini ve saygısını kazanmıştı. 2 yıl içerisinde takım komutanı olarak görev yapar düzeye geldi. PKK’de gelişmenin bir ölçütü de görev almak, yani daha fazla hizmet etmektir. PKK’de görev demek daha fazla hizmet ve aktif katılmak demektir. PKK’de görev yapmak öyle kolay olmamaktadır. Görev alabilmek için yaşam duruşunun net, bütün çalışmalara katılımın da aktif olması gerekir. Bunun yanında yoldaşlık ilişkilerinin doğru temelde olması ve savaşta cesaretin yanında öncü olunması gerekmektedir. Kısacası görev almak öyle kolay olmamaktadır.
Cîgerxwîn arkadaşla 1 yıllık bir tanışmışlığımız vardı ve birlikte de kalmıştık. Gerçekten de bir militanda olması gereken ve saygı uyandıran birçok özellik onda vardı. Hani denir ya ‘tanrı insan doğarken tüm olumlu özellikleri sanki ona vermiş’ diye. Ben de Cîgerxwîn arkadaşa bazen “Hevalxadêhemutaybetmendîyên baş dane te” dediğimde mütevazı bir yaklaşımla “Yok o kadar da değil” diyor ve gülüyordu. Yani Cîgerxwîn arkadaş biraz öyleydi. Okumuş ve gezmişti. Bilinçliydi. Okumuşluğunu PKK’nin yaşam tarzı ve eğitimiyle birleştirdiğinde büyük bir güç açığa çıkarıyordu. Bütün işlerini düşünerek yapardı. PKK’de iş yapılırken düşünülmez, düşünürken iş yapılır. Cîgerxwîn arkadaş böyle davranır, düşünerek çalışırdı. Bu konuda bilinçli bir duruş ve katılıma sahip olduğundan hata payını en aza indirirdi. Az hata yapanlar zaten sevilir ve sayılırlar.
Mütevazı bir yaşam tarzına sahip olmasının yanında herkes gibi yaşar, en az imkanla yetinip iş yapmayı esas alırdı. Üslupta ‘us’u yani aklı ve ‘lub’u birlikte ve yerinde, içten bir şekilde öyle kullanırdı ki kimse ondan rahatsız olmazdı. Bunun yanında okumuşluğun ve bilinçliliğin getirdiği örgütsel olgunluk ve duruş da olunca sevilip sayılmayacak da ne olacak?
Cîgerxwîn arkadaş 2012 yılında devrimci halk savaşı hamlesine kendi bölgesinde en aktif katılım yapan bir arkadaştı da aynı zamanda. Bölgede yapılan eylemlerin çoğunda yer aldı. Düşmanı yenmek ve darbe vurmak için çok yoğunlaşırdı. Bunun için sürekli olarak arayışlarını geliştirirdi. Her zaman keşifler yapardı. Yapılanların hepsi düşmanı yenmek içindi. Sürekli olarak düşmanın peşinde olmak isterdi. Bunun için hep görüş ve öneriler geliştirirdi. Fedai katılım ve duruşa sahip bir arkadaştı. Zaten cesaret sorunu tartışılmazdı. Yoldaşlık ilişkilerinde herkese saygı gösteren, değer veren, geliştirmeyi esas alan, paylaşımcı bir yaklaşıma sahipti. Bunun yanında pratiğe katılımda emekçiliğine hiçbir şey denilemezdi. Şehit düştüğü ana kadar da istikrarlı bir duruşa sahipti. 
     Karataş eylemine gidilirken de Cîgerxwîn arkadaş bir saldırı kolunda kol komutanıydı. Zaten eylem planlamasında da “Eğer Cîgerxwîn arkadaşın saldırdığı mevziler düşerse karakolun hepsi düşer” diye dile getirilmişti. Karakolun en stratejik mevzilerine saldıracaktı. Cîgerxwîn arkadaşındüzenlemesi duruşu, yaşama katılımı en önemlisi de cesaret ve savaş üzerine yoğunlaşmaları temelinde bu mevzilere yapıldı. Bütün arkadaşların Cîgerxwîn arkadaşın görevini yerine getireceğine olan inançları tamdı.
Sofi arkadaş toplantı yaparken saldırıda yer alan bütün arkadaşlar görevleri hakkında soru soruyorlardı. Cîgerxwîn arkadaş da görevi hakkında soru sormuştu. S. arkadaş “HevalêCîger, tu çidibejî?Tuyêkaribîmevzîyenxwebixî?Digrubêwe de biryarçawayê?” diye sormuş ve bunun yanında başka bazı sorular da sorulmuştu. Cîgerxwîn arkadaş “Eger em biçin berî cîhêxwe ev mevzî hiç li berxwenade’ diyerek grubunun kararlılığını ortaya koymuştu. Yani o kadar net ve kararlıydı. Tek kaygısı yerine ulaşmadan eylemin deşifre olmasıydı.
Eylem deşifre olunca Cîgerxwîn arkadaş hedefinden çok uzak olmasına rağmen saldırıya geçmiş ve yoğun bir çatışmadan sonra stratejik olan mevziiyi düşürmüştü. Normalde eylem deşifre olduğunda hedeften bu kadar uzak olup da saldırıya geçmek risklidir ve hedefin düşürülmesi de bir o kadar zorlaşır. Çünkü düşman fark etmiş ve mevzilere kapanmış olduğundan dolayı uyanık bir şekilde saldırıyı bekliyor. Bu da başlı başına büyük bir risk oluşturuyor. Cîgerxwîn arkadaş komutasındaki grup çok kararlıydı. Eylem deşifre olmuşsa da saldırı talimatını aldığı gibi emri yerine getirmek için hiç tereddüt etmeden hedefine yönelmişti.
Çatışmalar bitince bu kolda sadece Kurtay arkadaş şehit düşmüş ve Lezgîn arkadaş da yaralanmıştı. Yaralı arkadaşı getirmek için gittiğinde Cîgerxwîn arkadaş da şehit düşer. Bu yaklaşım hem yoldaşına ne kadar bağlı olduğunu, yoldaşını kurtarmak için nasıl gerektiği yerde kendini feda ettiğini gösterirken, diğer yandan da cesaret konusunda aynı örneği sergiler.
Eyleme katılan tüm arkadaşlar sadece eyleme katılmışlardı. Cîgerxwîn ve Lezgîn arkadaşlar ise eylemin tüm hazırlıklarını yapmışlardı. O bölgede kış aylarında havalar o kadar soğuk olur.Arazinin çamurlu ve havanın yağışlı olmasına rağmen karakolun tüm yakın ve uzak keşiflerini yapmışlardı. Karar konusunda görüş oluşturmuş ve öneriler geliştirmişlerdi. Eylemin tüm altyapı hazırlıklarını yapmışlardı ve bütün doçkaları ve mermilerini yakın bir yere kadar da götürmüşlerdi. Yollarda öncülük yapmalarından tutalım da eylemin yapılmasına ve yaralı yoldaşını getirmek için kendisini feda etmesine kadar bütün çalışmalarda ön saflarda yer aldılar.
Sonuç olarak Cîgerxwîn arkadaş bilinçli katılımıyla, doğru yaşam tarzıyla, yoldaşına olan sevgisi ve bağlılığıyla, emekçiliğiyle, yerinde ve zamanında konuşması, eleştirmesi ve özeleştirisel yaklaşım sergilemesiyle, örgüt oluşturma anlayışıyla, olgun ve mütevazı duruşuyla bütün arkadaşların sevdiği ve saygı duyduğu bir arkadaştı.
 3 yıllık katılım ve duruşuyla halkımızın geleceği içinbüyük tecrübelerin oluşmasını sağlamış,özgür geleceği daha çok garantiye almıştır. Halkımız da bu yüce değerlerin verdiği bilinç, örgütlülük ve fedai duruş üzerinden kendi çıkarları doğrultusunda siyaset yapabilir bir konuma gelmiştir. Özgür geleceğini inşa ederken, Ortadoğu halklarının özgür geleceği için büyük bir değer yaratarak öncülük yapacaktır. Şehitlerimizin verdiği güç, moral, karar ve inançla özgürlüğe ulaşacağımızın sözünü bu temelde bir kez daha veriyoruz.

Mücadele Yoldaşı

Ali Pılıng